Nu, na bijna 3 weken, vraag ik me af of het ooit nog goed komt. Na dertien verhuizingen denk je, dat de veertiende een fluitje van een cent wordt. Zou ook zo zijn, als het veertiende huis groter was en niet heel veel kleiner. Na de verhuizing stond ons oude huis nog zo vol spullen, die mee moesten of die weg moesten naar stort of kringloop, dat we daar nog ongeveer twee weken mee bezig zijn geweest. De eerste dag ben ik enthousiast begonnen met uitpakken op mijn naaikamer. Twaalf dozen uitgepakt en al veel boeken in de rekken gezet. Maar die dozen en nog een aantal andere zijn in het oude huis weer gevuld en meegebracht. Naaikamer dus weer tot de nok gevuld met dozen. Het toch wel ruime buiten-berghok staat propvol, daar kan geen krant meer bij. De oorzaak van dit alles is de keuken, ofwel het gebrek aan een keuken. De apparatuur was er al wel en staat op de plek waar de keuken moet komen met daaromheen dozen met keukenspullen en serviesgoed. In de woonkamer een muur van dozen. Op elke vrije plek werd nog een doos gepropt.Vrijdag zijn de keukenkastjes en aanrecht geleverd waardoor we helemaal geen kant meer op kunnen. We hebben nog net een hoekje aan de grote tafel waar we met zijn tweeen kunnen eten. Echt kamperen in eigen huis, maar dan wel met een echte slaapkamer. Die is gelukkig wel meteen in orde gemaakt. Maar er gloort licht aan het eind van de tunnel. Morgen wordt de keuken geplaatst en dinsdag de apparatuur ingebouwd. Daarna kunnen we flink aan de slag. Als woonkamer en keuken op orde zijn, is mijn kamer aan de beurt. Ik begin ontwenningsverschijnselen te vertonen. Heb al drie maanden niets meer genaaid, zelf geen knoop aangezet. Sterker nog, zou niet weten waar ik naaigerei kan vinden. En dan mijn naaimachine. Die mis ik echt en die staat ergens ver weggepropt onder een lading dozen. Ik kan alleen maar hopen dat hij daar goed onder tevoorschijn komt. Voordat ik hem kon redden, hadden de verhuizers hem al helemaal ingebouwd. Ik hoop, dat ze er geen dozen op gestapeld hebben. Dat zou een ramp zijn, want de Bernina tas is nou niet bepaald drukbestendig. De borduurmodule en de lockmachine zijn wel veilig.
De naaikamer
Dit moet de keuken worden
Zo hier en daar heb ik ook al wat blogs gelezen. Ik pik er gewoon met gesloten ogen een uit en lees. Wat is er veel gebeurd de afgelopen maanden en wat zijn er veel mooie dingen gemaakt. En wat een geluk (voor mij tenminste) dat Weblog er al zo lang uit ligt. Dat scheelt leeswerk.............! Maar ik vind het wel heel sneu voor alle Webloggers, dat het bestaan van hun blogs aan een dun draadje hangt. Je zal al dat moois wat je gepubliceerd hebt maar kwijtraken. De migratie is echte afgang geworden. Zelf heb ik ook een blog bij Weblog.nl maar heb vrijwel meteen besloten te kiezen voor Blogger. Gelukkig maar. Ondanks de soms voorkomende nukken van Blogger, is hij toch tamelijk stabiel. Lieve quiltsters, ik hoop echt dat de problemen binnenkort zijn opgelost en we jullie mooie werken weer kunnen bewonderen.
Vandaag 11 september 2011, tien jaar nadat de wereld compleet veranderde. Op het moment volg ik de herdenkingsplechtigheid op tv. Het blijft shockerend en emotioneel. Een gebeurtenis die ik nooit zal kunnen vergeten. Hoe vaak je de beelden ook ziet, het is nog steeds niet te bevatten, dat zoiets mogelijk was. Het verdriet en de ontzetting van de nabestaanden moet onvoorstelbaar zijn.
My thoughts are with you American friends.
