Iedereen is nu wel op de hoogte van de enorme tragedie, die zich afspeelt in Australië. In de zomer zijn bosbranden aan de orde van de dag in Australië. Dit heeft alles te maken met het klimaat en de ruigheid van het land. Maar zo erg als op het ogenblik is het nog nooit in de geschiedenis geweest. En dan te bedenken dat ze moedwillig zijn veroorzaakt! Wij hebben in Australië gewoond, hebben er nog een aantal vrienden. Gelukkig wonen zijn niet in het geteisterde gebied, maar rondom Sydney kan het ook zomaar gebeuren. We hebben het zelf meegemaakt, dat we in de zomer niet eens in eigen tuin mochten barbequeën vanwege het brandgevaar. Dat zegt toch wel iets! Sinds het weekend denk ik voortdurend aan de ramp, die al zoveel mensenlevens heeft gekost en waarbij menig overlevende alles verloren heeft. Gelukkig is de opvang van de slachtoffers goed geregeld, het Rode Kruis en andere hulporganisaties hebben al heel veel donaties onvangen en de regering heeft ook alle hulp toegezegd.
Waar minder bij wordt stilgestaan, en waar mijn hart ligt, zijn de dieren. Australië heeft een unieke fauna, heel veel diersoorten leven alleen daar en komen uitgezonderd in dierentuinen nergens anders ter wereld voor. Australië is hun natuurlijke habitat. En gezien de enorme ruimte en ruigheid van het land hebben ze daar een goed leven. Maar in de staat Victoria is dit leven grotendeels verwoest. Waarschijnlijk zijn miljoenen dieren omgekomen. Maar er zijn ook duizenden dieren gewond geraakt of zoek geraakt. Wilde dieren die zijn gevlucht voor het vuur en het er levend hebben afgebracht zijn vaak (zwaar) gewond en hebben geen eten en drinken. Veel huisdieren zijn uit paniek gaan zwerven en kunnen ook geen water of voedsel vinden. Hoe moeten die dieren zich voelen? Mensen kunnenn begrijpen wat er met hen is gebeurd, hoe tragisch ook, maar dieren weten niet wat hen overkomt, beseffen het niet. Gelukkig zijn er dierenbeschermingsorganisaties die zich inzetten om dieren op te vangen en die op zoek gaan naar dieren om ze alsnog te redden en voor opvang te zorgen. Aan lezers van mijn blog, die zich het lot van deze dieren aantrekken en willen helpen, wil ik vragen een donatie te doen aan de
RSPCA, de Australische dierenbescherming, die alles in het werk stelt om zovel mogelijk dieren op te vangen en te verzorgen.
Hier kunnen jullie er meer over lezen. Ik weet zeker dat het geld goed besteed wordt.
Everyone knows about the tragedy that hit Australia lately. Untill now it is the worst disaster ever. Having lived there years ago I know that bushfires are rather common during the summer due to the climate en the roughness of the country. Australians are prepared for that, know how to handle and how to cope and can live with it. We still have friends in Australia and I am happy that they live in the Sydney area. But I also know that it can happen there too. My thoughts are with all the people who suffer from this inferno, the loss of so many lifes, people who lost everything they had. Fortunately these people are well taken care of by the Red Cross and other organizations. Also the Government has promised to help wherever needed.
What gets less attention in the media and where my heart lays is the wildlife and other animals in the disaster area. Australia has unique animals that live nowhere else in the world. Australia is their natural habitat. Millions of them died in the fires but a lot of them escaped and are severly wounded or stressed. Also many pets and lifestock have tried to escape and are wandering about injured and without water and food. People can understand and reason about what happened to them but the poor animals out there have no idea and they can't talk. The
RSPCA does everything they can to find and help these animals. But they need funds and my appeal to readers of my blog is: please help the animals in need and make a donation.
Here you can read how to donate. I am sure your donation is well spent.
Finally I got block 3 done. Or better: it was finished last week. I used a fancy stitch at the shelve but at second thought did not really like it. So that was unpicking the row. What a terrible job that was. My fingers still hurt. Could do only a few cm at a time. It was another lesson to be learned. Think before you start! Now I sewed a ribbon lace at the shelve. I don't know yet if it is going to stay that way. But fortunately I have about 10 more months to think about it.
Yesterday I went with Noelene, Annette and Ingrid to the Craft fair in Zwolle. About 2 hours drive from where we live in the very South of the Netherlands. We enjoyed ourselfs though the fair was a bit disappointing. We thought it was smaller than last year's and less workshops. There was a lot of knitting stuff, especially for socks and cross stitch embroidery. It seems that every one in the Netherlands is knitting socks. Probably due to this year's cold winter. I didn't buy much. Just some embroidery threat, sewing threat, soluble stabilizer for machine embroidery, buttons and some lace. There were no quilting things that gave me the 'I want it' feeling. So no fabric this time. I think we'll try the show and fair in Rijswijk next year. That's only about quilting.
Het is inmiddels alweer 14 februari, tijd dus om weer wat blokken voor de Civil War quilt te laten zien. Het tempo van twee blokken per maand is goed bij te houden.
De felle lapjes rechts zijn voor de SBS, die aan de linkerkant voor de CWD quilt. 